Aardewerk, Adriaan Rees, 2007
Stadspark Osdorp
Een kindertekening is altijd mooi, zelfs wanneer hij lelijk is. Een magneetje op mijn koelkast houdt zo’n lelijke tekening omhoog. Toen ik die tekening kreeg, een geflipte regenboog met groene bliksemschichten die gras zouden kunnen zijn, zei ik tegen maker: ‘Echt heel mooi. Ik geef het een ereplek in mijn keuken’. Technisch gezien klopt er weinig van die tekening; er is geen vlakverdeling, niet nagedacht over een kleurcontrast, geen perspectief aanwezig. Ook weet ik niet precies wat het voorstelt. Mijn nichtje zelf weet het ook niet meer, die zit ondertussen in haar Frozen-fase.
In Stadspark Osdorp zijn geen kindertekeningen maar kinderbeelden te zien: bij de twee bruggen over de Hoekenesgracht staan twee maal twee beelden, die de entree tot het park markeren. De vier geglazuurde aardewerken beelden komen uit de koker van kunstenaar Adriaan Rees. Hij heeft deze vier beelden in 2004 samen met kinderen uit de buurt gemaakt, ze zullen nu ergens in de twintig zijn. Zouden ze nog in de buurt wonen en tijdens een ommetje die beelden passeren? Kijken ze er met nostalgie naar, alsof ze een oude kindertekening zien?
De kunstenaar heeft voor ieder beeld meerdere ideeën van kinderen samengebracht in één fantastische voorstelling. Zo is er een reusachtige hand die een tennisbal vasthoudt, daar zit een kaal paars mannetje op dat geflankeerd wordt door een vosachtig diertje. Bij het mannetje, de hand, de tennisbal en het vosje zijn ook blauwe kuiltjes te zien. Zo’n fabelachtig beeld omschrijven, is als het navertellen van een droom; erover horen of lezen is niet hetzelfde als het ervaren.
Gaat de gedachte ‘mooi, zelfs wanneer het lelijk is?’ ook op wanneer het geen tekening is, maar iets van aardewerk? Ik denk het wel, maar aanleiding om dit kinderwerk mooi te vinden is er voor mij nauwelijks. Het komt doordat ik de kinderen die het gemaakt hebben niet ken, in tegenstelling tot mijn nichtje en haar kindertekening. (Overigens heb ik van nog geen zelfgemaakte asbak van mijn nichtje ontvangen, maar ik zou het als niet- roker absoluut met open armen ontvangen.)
Zelfs al vind ik de beelden van Rees niet mooi, ik vind wel dat ze er moeten zijn. De kunst in Osdorp bestaat voor een groot deel uit bronzen beelden die tijdens de bouw van het stadsdeel geplaatst zijn. Dat er ook kunst is die afwijkt van de standaard en die op een eigenwijze manier tot stand is gekomen, geeft het al bestaansrecht. De vier beelden in het Stadspark Osdorp kunnen bovendien wel degelijk mooi gevonden worden, ook al zijn ze lelijk. Maar dan zou je eigenlijk de makers moeten kennen.
Beluister ook de podcastaflevering over dit kunstwerk, en laat je meeslepen door de boeiende verhalen achter de werken van kunstroute Osdorp. In de podcast luister je naar gesprekken tussen schrijver en onderzoeker van deze route, Willem Sjoerd van Vliet, en kunsthistoricus Sietske Roorda.
