Stapeling omlaag, Niko de Wit, 1983
Wijsentkade
Om de ideale vorm te illustreren gebruikt Niko de Wit graag het voorbeeld van een pakje Blue Band. Daarop plaats je nog een pakje Blue Band, maar iets verschoven. En nog een, maar nog meer verschoven. Hoe staan ze op elkaar? Oogt het bouwwerk solide? Ja, maar staat het werkelijk stevig? Welke emotie spreekt uit deze stapeling van pakjes margarine? Wat gebeurt er als een zijde schuin wordt afgesneden? Wordt het evenwicht in stand gehouden?
Niko de Wit gaat in zijn abstracte werken op zoek naar balans en daarin wil hij de visuele en fysieke relatie niet opheffen. Zijn doel is juist om deze te versterken. In 1986 zei hij daarover in Het Nieuwsblad: ‘Aan de ene kant laat ik de zwaartekracht zien, en aan de andere kant probeer ik juist er aan te ontkomen.’
In datzelfde jaar wordt in Geldrop een werk van Niko de Wit geplaatst waarbij hij deze filosofie tot in het extreme heeft doorgevoerd. Twee stalen blokken staan op elkaar gestapeld, de een met bolle zijden en de ander hol, alsof ze uit hetzelfde pakje Blue Band lijken te komen maar met een messnede van elkaar zijn verwijderd. Een blok staat in de lengte op de rib van het andere. Zo is het even alsof we kijken naar in een opvoering van Cirque du Soleil, met acrobaten van verrroest cortenstaal.
Meer informatie
Luycks, Ingrid en Spaendonck, Marie-Collete van (2009) Niko de Wit, beeldhouwer, Oosterhout: TAB Timmer Art Books.