Public Art. Amsterdam

Agenda

Rumour

Gedenkteken Ir. Jakoba Mulder

Hekwerk De Nederlandsche Bank (DNB)

Diversity in bureaucracy

Kabouter @MagiesSentrumAmsterdam

De Dam

Wonen is geen gunst maar een recht

Rode Raam

Majoor Bosshardt-beeld

Living by Numbers HIV/AIDSmonument

Zeegezicht aan het IJ

Tulpen Palepai

Monument voor de stad Amsterdam

Nelson Mandela Gedenkteken

Mural

Achtergelaten bagage & Koffers – Zonder titel

Bijlmer Spinoza Festival / Spinoza Paviljoen

Pa Sembrug & Totem Today

Het Groeiend Monument

Tayouken Piss

Now Speak!

Yellow Wings

Het geheim en het bewijs

Muurschildering Anton de Kom

Introductie & Monument voor Anton de Kom

Ontmoetingsplaats 21ste eeuw

Figuren en Vuur

Ladders

Krijger

Vruchtbaarheid

Totempaal

Mensen op strand met parasol

Monument voor de Vrede

Aardewerk

Zwerm

Blauwe Boog

Jongen met Haan

Papieren Vliegtuigpijl

Schaapjes

Senza Parole

Vleugelvormen

Zonder moeite niets (Het Sieraad)

Herdenkingsmonument voor slachtoffers Tweede Wereldoorlog

De Wending 666/999

Vriendschapsbanden

Boegbeeld

Ankh

Het Molecularium

Vierwindstrekenbrug

Zonder titel (hekwerk poort)

Home is where the heart is: de potkachel

Kunstverkeersborden

Ballonnen

Silhouetten

Muurschildering 50 jaar Molenwijk

Woezels

Flyways

Ontmoetingsplaats

Zilveren Manen

Poort van Nieuwendam

BOLD TOREN BOUWMATERIALEN

Live tour Schrijvers en de Stad: Rashid Novaire

>> Speciale editie<< Live tour Schrijvers en de Stad: Fiep van Bodegom

Live tour met Schrijvers en de Stad: Alma Mathijsen

Schrijvers en de Stad: Chris Keulemans en Massih Hutak

Schip van Slebos

How to Kill a Tree, Edward Clydesdale Thomson

Walid Siti – Framer Framed

Sunday Seminar Pay Attention Please! curating the city

Officiële opening Pay Attention Please!

Fietstunnel station Amsterdam CS

IJ-boulevard

Spanje Monument 

Twee Beelden

De 7 poorten

De Muur

ADM monument

Noordbeeld

Ontmoetingsplaats

Observatorium

De Ceuvel

Gedenkteken Atatürk

NDSM-Werf

Ferrotopia – Stichting NDSM-werf

The First Turk Immigrant or The Nameless Heroes of The Revolution – Framer Framed

Johann Arens – Findings on Palpation (Extended Matter IV) – P/////AKT

Amsterdam Magisch Centrum Kunst en tegencultuur 1967-1970 – Stedelijk Museum Amsterdam

Strike A Pose – Framer Framed

Monument for the White Cube

Monuments to the Unsung – Framer Framed

GET LOST – art route, diverse kunstenaars

Silent Scream – Framer Framed

Ode aan de Bijlmer – CBK Zuidoost

De Appel

Untitled (You Don’t Have To Be Here) 

Brace for Impact, Node #6

Sami

Wegwerphuisje

Groot Landschap

Klimmuur

De Poort van Constant

Tuinen van West

Animaris Rhinoseros Transport

Stapeling omlaag

Tectona Grandis

De Kost en de Baat

Black Waves

De Kies

Staalmanplein

Mijn Kunst 2018 – CBK Zuidoost

Anastasis / ἀνάστασις – Oude Kerk

DOE IETS

Monument tegen Apartheid en Racisme

Nelson Mandela

Nationaal Monument Slavernijverleden

Portret van Jan Pieterszoon Coen, J.L. Vreugde

Hortus Botanicus

Monument for Martin Luther King

Gloei!

Voor de Bijen

Tussentijd

The Black Archives

Industrieel Monument

Corned Beef

Zonder titel, Man en Schaap

City Cells

Het Zandkasteel en de Amsterdamse Poort

Dolle Mina

Anton de Kom

Yellow Wings

De Lange Glijbaan

Zonder titel (Twee Schuine Naalden)

Mama Aisa

Sequin Monument

Monument Bijlmerramp

Tayouken Piss

Now, Speak!

Ruimtestructuur

Gedenkteken Steven van Dorpel

Graffiti Art in Heesterveld

Untitled (You Don’t Have To Be Here) – De Appel

De Waag

Licht

De Oude Kerk

Het Raam

Het Bankje

De Straatstenen

Het Stoepje

De Toeristengroep

Het Reclamebord

De Brug

Geluid

Lucht

De Oude Kerk

Waag Society

We Should Have a Conversation (2018) – De Appel

Zonder titel (Hildo)

Ode to Mingus; Spire; Menhir Tower

Opgelichte stoeptegels

Lady Solid

11 Rue Simon Crubellier

Primum movens ultimum moriens

Zonder titel

Your life is calling

Feestelijke beelden

De Wachter

White Noise

Brettensuite

Het Wiel

Betonreliëf

Under Heaven 02

WOW Amsterdam

Cascoland

Opstandingskerk

2 U’s naar buiten / 2 U’s naar binnen

Horse Chestnut

Zonder titel

Rembo

Mirage

Constructie met I-balken

Constellatie van klimtorens

wild care, tame neglect – Frankendael Foundation

Fiep van Bodegom

Roos van Rijswijk

Alma Mathijsen

Massih Hutak

Chris Keulemans

Rashid Novaire

Stichting NDSM – werf

  • Louis de Visserplein (Jan Oudegeeststraat)
  • Luisteren (14,9 MB)

 

 

Wie je ook bent, waar je wieg ook staat, hoeveel broers en zussen je ook hebt en hoe je ouders er ook uit zien, als je in Amsterdam opgroeit moet je kunnen voetballen. Zo niet, dan stel je niks voor. Je kunt nog zulke dure melkkleding dragen, je kunt nog zoveel moeilijke woorden kennen uit je hoofd, je kunt nog zulke grote spierballen hebben, als je op ons pleintje, in onze kooi, in onze arena, een panna kreeg, mocht je meteen naar huis. Daar moest je voor de spiegel jezelf diep in de ogen aankijken en je schamen. Of zoals ik altijd graag zei; je moest jezelf weggooien.

Daarna sloot je je ogen en ging je héél goed luisteren. Je kon vanuit je slaapkamer horen hoe er in de verte werd geschaterlacht door een grote groep jongeren. En jij was het lijdend voorwerp. Je keek voorzichtig langs het gordijn uit je raam en zag hoe die jongeren uit enthousiasme niet wisten welke kant ze op moesten rennen. Hoe ze hun shirtjes uittrokken en in de lucht gooiden alsof ze zojuist het winnende doelpunt hadden gemaakt in een WK-finale. Of beter nog, alsof ze de winnende penalty scoorden in de eindstrijd van de Champions League.

Zelfs die vergelijking gaat niet helemaal op. Het enige wat je op dat moment kunt doen, is naar de de prullenbak kijken en je serieus afvragen of je erin past.

Iemand een panna zien uitdelen, middenin een spannend potje, was op het Louis Visserplein, het meest spectaculaire dat wij als jongeren konden meemaken. Dat wist je. Ook jij leefde voor dat moment. Net zoals het een droom was om een panna uit te delen, was het een nachtmerrie om er een te krijgen.

Dus je kijkt jezelf nog een keer goed aan in de spiegel. Daarna lach je. Van iedereen die lacht, lach jij het hardst. Je herhaalt het moment waarop je zojuist werd vernederd nauwkeurig in je hoofd. Je loopt alle stappen nog eens na. Hoe had je het niet zien aankomen? Had je misschien toch een te grote mond gehad? Die snelle sleepbeweging waar je tegenstander om bekend stond, stuurde jou de bosjes in. Je benen stonden precies genoeg uit elkaar. En met de onderkant van de schoen schoof je tegenstander tergend langzaam de bal tussen je benen door. Panna.

Je neemt een koude douche, trekt een schoon shirtje aan en gaat met frisse moed weer terug naar de kooi. Daar word je met open armen ontvangen. Je krijgt knuffels, sommigen bieden je gekscherend een beenmassage aan en er wordt een televisieinterview nagebootst waarbij je een denkbeeldige microfoon in je gezicht krijgt geduwd. Hoe voelde je je?

Je zegt dat je op dat moment besefte hoe Frieza zich moet hebben gevoeld toen Goku in Dragonball Z voor het eerst supersayian werd: je wist dat je de lul was.

Die mensen om je heen waren niet alleen vrienden of buren. Het was familie. En de plek was niet zomaar een plein, het was thuis. Een veilige haven waar iedereen zichzelf kon zijn en waar conflicten werden beslecht zonder woorden. Het Louis Vissersplein was onze safespace avant la lettre.

Er werd gerapt, gelachen, gehuild en gestreden. Het enige waarop je werd beoordeeld waren je voetbalkwaliteiten; dribbelen, pasen, scoren. En het allerbelangrijkste: panna’s uitdelen. Of panna’s vermijden, zo je wilt.

Dus kun je je bedenken hoe het moet gevoeld hebben als jij degene was die de panna uitdeelde?

Haar naam was Yasmine en ze was vaak het enige meisje dat wilde meespelen met de jongens. Daarvoor hoefde ze niet onze toestemming. Iedereen stond te springen om haar als eerste te kiezen bij partijtjes. Maar dan moest je wel bovenop de voet van de ander eindigen tijdens poten. En dan wist iedereen meteen wie er als eerst werd gekozen. Waarom? Gewoon, omdat Yasmine de beste was.

Daarna koos je Greg. Daar was nooit twijfel over. Greg was de enige die verdedigend tegenstand kon bieden aan de oneindige trukendoos en snelheid van Yasmine. Net zoals zij de meters van haar huis naar school berekende in het aantal keer dat ze de bal hooghield, net zo berekende hij de jaren die het hem zou kosten om prof te worden in het aantal doelpunten die hij voorkwam.

Greg en Yasmine mochten nooit in hetzelfde team. Dat was een ongeschreven regel. Dat was net alsof Messi en Ronaldo in hetzelfde shirt zouden spelen. Maar in tegenstelling tot Lionel en Cristiano, was Greg wel degene die het hardst schreeuwde van plezier als Yasmine weer panna’s uitdeelde.

Je had op ons pleintje twee scholen. De school van koste wat het kost wedstrijden winnen, geleid door Greg. En de school van het mooie voetbal, de trucjes en het vernederen van je tegenstanders, geleid door Yasmine.

Eind jaren negentig, begin tweeduizend en eigenlijk de hele periode rond de millenniumwisseling werden wij op de televisie gehypet door onze voetbalidolen die een van de doelpunten ooit maakten in de voetbalgeschiedenis. Dennis Bergkamp tegen Argentinië in de kwartfinale van het WK in 1998. Zinedine Zidane tegen Bayern Leverkusen in de Champions League finale van 2002. Beide doelpunten gemaakt na perfecte assists van respectievelijk Frank de Boer en Roberto Carlos.

Tegelijkertijd had je ook commercials op televisie waar onder andere Edgar Davids en Luis Figo in kooitjes voetbalden tegen andere voetbalgrootheden en waar de schoonheid van het voetbal werd benadrukt. Onze voetbal trucjes gingen door straatvoetballers als Jermaine Vanenburg de wereld over. We kregen toernooitjes die draaiden om de panna: de panna knock-out.

Er was eindelijk een competitie waar Yasmine individueel, met haar beruchte sleepbewegingen en akka’s achter het stambeen de kampioen werd. En Greg? Greg werd Gregory van der Wiel en maakte in 2010 zijn droom waar door in de finale van het WK in Zuid-Afrika te spelen. Het Louis Visserplein draagt sindsdien ook zijn naam.

En ik? Ik moet nog steeds hard lachen als ik denk aan die panna die ik kreeg van Yasmine. Ja, ik had toch weer een iets te grote mond gehad.

 

Over Massih Hutak

Massih Hutak is een rapper en schrijver uit Amsterdam-Noord. Als columnist is Massih ook wekelijks te horen op Radio 1 en te lezen in Het Parool. Hij gaf vier jaar les op vmbo scholen door heel Nederland, maar stopte met zijn beroep als leraar om zich volledig te storten op zijn grote passie: muziek. Naast muziek maken en schrijven maakt Massih zich hard voor jongeren in Nederland met onder andere zijn rap- en schrijfworkshops waarin hij thema’s bespreekt als tolerantie, politiek, religie, vrijheid en seksualiteit. Ook is hij verantwoordelijk voor activistische initiatieven als de !METS, Kantel de Macht-stemcampagne waar hij jongeren aanmoedigt om te stemmen. Daarnaast zet Massih zich actief in voor leesbevordering, onder met name jongeren

Agenda

october